امیر ایزددوست- روزنامه نگار

شهروندان بوکانی از چند دهه اخیر خواهان شهرداری بودند که مدیریت شهری را به یک نهاد خدمات‌رسان اجتماعی و تکیه‌گاه مردم تبدیل کند.
وقتی سه‌گانه شهر، مدیریت شهری و شهروند را در نظر بگیریم، آنچه از اهمیت بسیار ویژه‌ای برخوردار است شهروندان هستند که هم از شهر به بهترین نحو بهره بگیرند و هم مدیریت شهری آسایش و آرامش آنها را فراهم کند.
وقتی روز ۱۱ مهرماه ۱۴۰۱ ناصح محمدخانی به عنوان سرپرست شهرداری بوکان معرفی شد و متعاقب آن در روز ۱۱ دی ماه ۱۴۰۲ به صورت رسمی مدیریت شهری تحویل وی گردید عملاً تمام پروژه‌های عمرانی خوابیده بود.حتی روی پروژه‌های عمرانی گذشته نیز خاک ریخته بودند و اساسا طرح ها از زیر خاک بیرون کشیده شدند. می‌گفتند شهرداری میلیاردها تومان بدهی دارد و نمی‌توان انتظار کار عمرانی از شهرداری داشت و در کنار این شرایط شهر از فرسودگی رنج می‌برد و شهروندان نا امید از پیشرفت و توسعه شهری بودند.
مشکلات موجود از به صدا درآمدن زنگ خطرها حکایت داشت و دومین شهر مهاجرپذیر کشور به شدت نیاز به بازبینی داشت، این اتفاقات در کنار بی‌عدالتی و فاصله بسیار زیاد شمال و جنوب استان حکایت از این داشت که باید کار بزرگ و تحولی در دستور کار باشد. بوکان به شدت نیازمند یک شهردار شجاع و ریسک پذیر بود…ماحصل تغییراتِ رویکرد، تبدیل به چندین پروژه جامع شد که یکی از مهمترین آنها پروژه كوه ناله شكينه به عنوان يكى از مهمترین نمادهاى بى بديل قلب دیار موکریان بود. پتانسیل و ظرفیت عظیمی که رویا و آرزوی دیرینه شهروندان شهر عروسان ایران زمین بود…
شهروندان از چند دهه اخیر خواهان شهرداری بودند که مدیریت شهری را به یک نهاد خدمات‌رسان اجتماعی و تکیه‌گاه مردم تبدیل کند. شهروندان منتظر شهرداری بودند که برنامه هایش توسعه شهر را با تحول در سبک زندگی شهر بر اساس ضروری ترین نیازهای آنها ارائه دهد…
به ناگاه ناصح محمدخانی با کوله باری از تجربه و ریسک پذیری چراغ پرنور امید را در دل شهروندان روشن می کند، دست بر روی تحقق رویای دیرینه شهر فرهنگ و هنر و قلم و رسانه می گذارد، با شجاعت و اوج ریسک پذیری وارد میدان عمل می شود و به قول ما کُردها « یا خانی خانان یا توزی بانان» یا اینکه خان همه خان ها می شود یا قافیه را به کلی از دست می دهد و چون گرد و خاکی بر بام ها می نشیند… محمدخانی تشخیص داد که شهرِ انسان‌محور از طریق مناسب‌سازی محقق می شود و در این راستا اکنون به قهرمان بوکان تبدیل شده است.
شهردار شهر شیراز کُردها با دست گذاشتن بر روی پروژه حیاتی کوه نالشکینه، بوکان را در آستانه یک حرکت و کارکرد بزرگ در راستای تغییر اساسی سیمای شهری قرار داد. او سراغ طرحی موضوعی و موضعی رفت، طرحی که شهرداران ادوار گذشته حتی جرات حرف زدن از آن را نداشتند…
اتفاقی بسیار بزرگ در بوکان در حال رقم خوردن است اتفاقی که به هیچ عنوان نباید از همراهی و نقش تاثیر گذار خشایار صنعتی فرماندار خوش فکر شهر فرهیختگان، علی زاهد دادستان دادسرای عمومی و انقلاب دادگستری شهرستان بوکان و اعضای شورای اسلامی شهر گذشت. اتفاقی که نیازهای بیولوژی، تفریح و گردش را در قلب دیار موکریان تا سالها تأمین می کند. اقدامی که بوکان را به شهر من، شهر عشق و زندگی تبدیل می کند. اقدامی که شهر حسن زیرک و سرداران را به شهری قابل زیستن با معیارهای جهانی معرفی می کند.
بدون کوچکترین تردیدی پارک ها و فضای سبز شهری از مهم ترین عوامل موثر در شکل دهی به پایداری اجتماعی و همبستگی فضاهای شهری هستند و از طرفی دیگر بوکان به عنوان سومین شهر بزرگ مناطق کُردنشین ایران با تمرکز انسانها و منابع در درون خود از مشکلات محیطی و اجتماعی فراوانی با توجه به انفجار جمعیتی و افزایش روز به روز مهاجرپذیری رنج می برد و به شدت نیازمند توسعه پایدار استراتژی و تغییر اساسی سیمای شهری است و در این راستا پروژه کوه نالشکینه ارمغان آور محیطی پاک و عدالت اجتماعی است و هر کسی، در هر جایگاهی، با هر ترفند و دلیل و بهانه و شیوه ای در مقابل این پروژه حیاتی و بسیار مهم برای ادامه حیات شهروندان بوکانی قد علم کرده و کارشکنی کند، خیانتکار و روسیاهی بزرگ در تاریخ دیار موکریان خواهد بود و تا ابد نامش به خفت و خواری و پستی و زبونی همراه خواهد گشت.