با گذشت ٣٣ سال از بمباران شیمیایی شهر اشنویه هنوز هم تعداد واقعی جانبازان این واقعه مشخص نیست و از سال گذشته تا کنون تنها پرونده جانبازی ٣ نفر تهیه شده تا مصدومان این جنایت در مجموع به ٥٠ تن برسد در حالی که گزارش رسمی فرستاده شورای امنیت سازمان ملل متحد، تعداد مصدومان این […]

  

با گذشت ٣٣ سال از بمباران شیمیایی شهر اشنویه هنوز هم تعداد واقعی جانبازان این واقعه مشخص نیست و از سال گذشته تا کنون تنها پرونده جانبازی ٣ نفر تهیه شده تا مصدومان این جنایت در مجموع به ٥٠ تن برسد در حالی که گزارش رسمی فرستاده شورای امنیت سازمان ملل متحد، تعداد مصدومان این […]

با گذشت ٣٣ سال از بمباران شیمیایی شهر اشنویه هنوز هم تعداد واقعی جانبازان این واقعه مشخص نیست و از سال گذشته تا کنون تنها پرونده جانبازی ٣ نفر تهیه شده تا مصدومان این جنایت در مجموع به ٥٠ تن برسد در حالی که گزارش رسمی فرستاده شورای امنیت سازمان ملل متحد، تعداد مصدومان این حمله را ۲۶۸۰ نفر اعلام کرده است.
شهرستان مرزی اشنویه یک از پس از صدور قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت، هدف بمباران شیمیایی رژیم بعث قرار گرفت و در بامداد ١١ مرداد ١٣٦٧ هواپیماهای رژیم بعث عراق ۸ محله مسکونی با گازهای خردل و اعصاب مورد هدف قرار دادند.

با توجه به اینکه قطعنامه صلح ۲ دولت امضا شده بود هرگونه تجاوز و حمله نظامی با مفاد قطعنامه صلح مغایرت داشت، بنابراین برای نخستین بار هیاتی از سازمان ملل متحد به همراه جمعی از خبرنگاران رسانه‌های بین‌المللی برای بررسی ادعای ایران در این خصوص به اشنویه سفر کردند. در آن زمان، این هیات ضمن تایید حمله شیمیایی به اشنویه و شناسایی نوع بمب‌های بکار رفته در این جنایت، تعداد مصدومان را ۲ هزار ۶۲۰ نفر اعلام کرد و در قطعنامه ۶۱۲ شورای امنیت برای نخستین بار رژیم بعث عراق به خاطر بکارگیری سلاح شیمیایی محکوم شد.

سه دهه بعد از این جنایت و در سی و سومین سالیاد این واقعه، فرماندار اشنویه می گوید: «تاکنون و با ارایه مستندات ۵۰ نفر از شهروندان به عنوان جانباز بمباران شیمیایی تحت پوشش بنیاد شهید هستند و سایر شهروندان در صورت داشتن مستندات و مدارک لازم می توانند به فرمانداری مراجعه کنند».

به گفته عبدالسلام مام عزیزی؛ «پس از بمباران شیمیایی، بلافاصله وزش باد و بارش باران اثرات بمباران را کاهش داد طوری که این بمباران شهید نداشت اما بیشتر مصدومان از آن زمان به مرور با تحمل آسیب‌ها آسمانی شده و بیش از ۲ هزار نفر از مردم بی‌گناه این شهرستان میهمان خردل نامهربان شدند».

سال گذشته نیز در ۳۲ مین سالگرد این فاجعه فرماندار اشنویه، در پیامی از مصدومیت ۴۷ تن خبر داده بود! آماری که نه تنها با واقعیت ها همخوانی ندارد بلکه بسیار بسیار کمتر از آن رقمی است که تا کنون مطرح شده است و اشاره فرماندار محترم تنها به آن تعداد مصدومی بود که توانسته اند پرونده جانبازی بگیرند و سایر مصدومان شیمیایی در پیام فرماندار نادیده گرفته شدند.

امسال هم این تعداد بنا بر اعلام فرماندار، به ٥٠ نفر افزایش یافته و ٣ نفر در سال جدید توانسته اند، پرونده جانبازی خود را تکمیل کنند.

این در حالی است که؛ شفیع بهرامیان، فعال مدنی با ارائه سندی از سازمان ملل، در کانال رسمی خود نوشته است؛ «با گذشت سه دهه از بمباران شیمیایی اشنویه و با توجه به محکومیت این جنایت در قطعنامه ۶۱۲ شورای امنیت سازمان ملل و محکومیت بازرگانان همکار این رژیم در دادگاه فنلاند، هنوز خسارت وارد شده به مردم این شهر جبران نشده و از بین مصدومان شیمیایی این شهر نیز تنها ۴۷ نفر دارای پرونده جانبازی پنج تا ۷۰ درصد هستند».

بهرامیان با استناد به سند رسمی سازمان ملل؛ ادامه داده؛ «گزارش رسمی فرستاده شورای امنیت سازمان ملل متحد به اشنویه در جریان بمباران شیمیایی این شهر در ۲ آگوست ۱۹۸۸ مصادف با ۱۱ مرداد ۱۳۶۷ که این گزارش مورد تایید وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته و به عنوان سند معتبر از این جنایت رژیم بعث عراق منتشر شد.

این سند رسمی ضمن اشاره به اثرات باقیمانده گاز خردل و یک گاز ممنوعه دیگر در بمباران ۲ آگوست ۱۹۸۸ اشنویه، تعداد مصدومان این حمله را ۲۶۸۰ نفر ذکر نموده و در ادامه آورده است: ۳۰۵نفر در بیمارستان شیخ سرمست ارومیه و ۶۰۵ نفر نیز در سایر مراکز درمانی بستری و مورد درمان قرار گرفته اند. بیشتر این افراد بجز ۲۴ نفر بعد از ۲ یا ۳ روز با مداوای سرپایی از بیمارستان و مراکز درمانی مرخص شده‌اند. آمار واقعی مصدومان ۲۶۸۰ نفر است نه ۴۷ نفر دارای پرونده و سابقه».

این فعال مدنی تاکید کرده؛ «جمع آوری چنین اسنادی می‌تواند جلوی هرگونه انکار یا فراموشی این واقعه را در میان افکار عمومی بگیرد. انتظار این است که دلسوزان این شهرستان نسبت به مستندسازی و احصای مدارک و اطلاعات موثق در این رابطه اقدام نمایند».

با این همه اما؛ تعداد مصدومان شیمیایی واقعه بمباران شیمیایی “پایتخت گیلاس” هم همانند فاجعه ٧ تیر سردشت، هنوز به صورت دقیق مشخص نیست و بعد از سه دهه اثبات و احزار جانبازی کمترین کاری است که در حق مردم محروم این دو منطقه مرزی انجام شود اما سال هاست خبری از آمار واقعی در دسترس نیست و بسیاری از مردم جنگ زده، مدارک پزشکی زمان حادثه را از دست داده و اکنون اثبات ادعای جانبازی علیرغم زخم های تن و ریه مشکل شده است!

جنایت هولناک به کارگیری سلاح های شیمیایی علیه مردم غیر نظامی، فرصتی است تا علاوه بر تحقق جهان عاری از سلاح شیمیایی، مظلومیت این خطه از کشور هم به جهانیان نشان داده شود، اما متاسفانه بعد از سه دهه تلاش ها در این راستا چندان رضایت بخش نبوده است.

دسته بندی: بین الملل, گفتگو برچسب ها:

به اشتراک بگذارید :

مطلب قبل و بعد
مطالب مشابه

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید

- کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است
- آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد