پياو خؤره‌کان و مووچه خؤره‌کاني شيرکه‌ت!

پثنج پياوخؤر بؤ به‌رنامه‌نووسي له شيرکه‌تثکي خزمه‌تگوزاري کامپيؤتثذ دامه‌زرابوون.
کاتي ذثوذه‌سمي به‌خثرهثنان، سه‌رؤکي شيرکه‌ت کوتي:«ئثوه هه‌مووتان ئه‌ندامي گرووپي ئثمه‌ن. ئثوه لثره مووچه‌يه‌کي باش وه‌رده‌گرن و ده‌توانن بچنه چثشتخانه‌ي شيرکه‌ت و هه‌ر چه‌ند پثتان خؤش بوو خوارده‌مه‌ني بخؤن. که وابث فيکري خواردني مووچه‌خؤراني دي له سه‌رتان به‌رنه‌ده‌رث.»
پياو خؤره‌کان قه‌وليان‌ دا کارثکيان به مووچه خؤره‌کاني شيرکه‌ت نه‌بث. پاش چوار حه‌وتوو سه‌رؤکي شيرکه‌ت سه‌ري لثدان و کوتي: «ده‌زانم ئثوه زؤر به دژواري کار ده‌که‌ن. من له ته‌واوي ئثوه ذازيم. به‌صام يه‌کث له خزمه‌تکاره‌کاني ئثمه ون بووه. که‌سث له ئثوه ده‌زانث چ کاره‌ساتثکي لث قه‌وماوه؟»
پياوخؤره‌کان کوتيان ئثمه بث‌خه‌به‌رين. پاش ئه‌وه‌ي سه‌رؤکي شيرکه‌ت ذؤيي، سه‌رؤکي پياوخؤره‌کان له‌واني‌دي پرسي: کام يه‌ک له ئثوه‌ي نه‌زان ئه‌و نزافه‌تچييه‌ي خواردووه؟»
يه‌کث له پياوخؤره‌کان له ناچاري ده‌ستي هه‌صهثنا.
سه‌رؤکي پياوخؤره‌کان کوتي:«ئه‌ي بث‌عه‌قص! له ماوه‌ي ئه‌و چوار حه‌وتوويه‌دا ئثمه کارگير و به‌رپرس و به‌ذثوه‌به‌راني گه‌صاصه‌کانمان خوارد و هيچ که‌س نه‌يزاني ئثستا تؤ ئه‌و ئاغايه‌ت خوارد و سه‌رؤکي شيرکه‌ت تثگه‌يي! له‌وه به‌دواوه تکايه که‌سانثکي کار ده‌که‌ن نه‌يانخؤن!»